Aksorn Sara

“ เหมียวค้าบ น่ารักจังเลย” แม่ของฉันช้อนตัวขึ้นมาอุ้ม ทันใดนั้นเจ้าแมวตัวน้อยขนฟูปุกปุยก็เริ่มแยกเขี้ยวข้างหนึ่ง แล้วสะบัดตัวพร้อมกับกางเล็บข่วนที่แขนของแม่ฉัน แน่นอนว่าแม่รักเจ้าเหมียวมาก ๆ แต่บางครั้งก็อาจจะไม่เข้าใจ หรือหลงลืมไปว่าเจ้าแมวเหมียวก็มีสิทธิ์จะหวงเนื้อหวงตัวได้เหมือนกับมนุษย์ . “ข้ารักพระองค์ได้ เพราะประทานเสรีแห่งข้าในอันที่จะปฏิเสธพระองค์” . จากบทกวีใน ‘กวีนิพนธ์หิ่งห้อย’ ของ รพินทรนาถ ฐากูร น่าจะเป็นคำตอบที่ช่วยให้ใครหลาย ๆ คนได้เข้าใจแมว และเข้าใจความรักกับ consent ในบริบทต่าง ๆ มากขึ้น ฉันเองเคยได้ยินอยู่บ่อย ๆ ว่าแมวเป็นสัตว์ที่หยิ่ง ไม่ค่อยจะทำตามคำสั่งเจ้าของเหมือนกับที่สุนัขทำ แต่จากการสังเกตของฉันเองที่เพิ่งเป็น ‘พี่สาวแมว’ มือใหม่ ค้นพบว่า แมวต้องการพื้นที่ส่วนตัว ต้องการเวลาของตัวเอง และถ้าเราเคารพพื้นที่ตรงนั้น เขาจะมอบความรักให้กับเราโดยที่ไม่ต้องไปบังคับเขาเลย เหมือนกับมนุษย์ที่เวลารักใครสักคน ก็ต้องใช้เวลาศึกษาดูใจ เคารพและให้เกียรติซึ่งกันและกัน โดยพึงระลึกอยู่เสมอว่าอีกฝ่ายมีสิทธิ์ที่จะยอมรับหรือปฏิเสธได้เสมอ . แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าแมวให้ consent ก...

  ‘กลับไปยังอดีตอันรุ่งโรจน์!’ : ละครย้อนยุคกับความสิ้นหวังของคนในปัจจุบัน . ในประเทศที่ผู้คนต้องพึ่งโชค มีโรคระบาดหลากชนิด พิษเศรษฐกิจที่รุมทึ้ง ลามไปถึงสงครามระหว่างประเทศ เป็นเหตุให้คนในยุคสมัยปัจจุบันรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังกับชีวิตของตัวเอง คงจะดีไม่น้อยหากเราได้หลีกหนีความเป็นจริงสักชั่วขณะ ท่องไปในโลกที่แสนสงบสุข วิจิตรงดงาม วัดวาอารามสูงตระหง่าน ไร้ซึ่งเงาบดบังจากตึกสูงทรุดโทรม การเที่ยวต่างจังหวัดอาจยังตัดเราไม่ขาดจากความตึงเครียดนี้ได้ ละครย้อนยุคจึงเป็นที่พึ่งทางใจของคนในปัจจุบันที่ง่ายและได้ผล (?) ทำไมไทยจึงผลิตละครย้อนยุคบ่อยเช่นนี้ กระแสตอบรับก็ดีแทบทุกเรื่อง อักษรสาราขอพาทุกคนหันกลับมามองตัวเองผ่านการดูละครย้อนยุคกัน . #ย้อนเวลากลับไปยังเซฟโซน ท่ามกลางสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ไวรัสที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าเปลี่ยนชีวิตปกติของเราไปอย่างน่าใจหาย ไม่แปลกที่เราจะต้องการความมั่นคงทางจิตใจ เราอยากตอบให้ได้ว่าต้องทำเช่นไรจึงจะแก้ปัญหาใดปัญหาหนึ่งให้สำเร็จลุล่วง การแก้ปัญหาในปัจจุบันเป็นไปด้วยความไม่แน่นอน และต้องรับผลลัพธ์ที่จะตามมาในอนาคต แต่การมองปัญหาในอดีตไม่ก่อให้...

  “คนเราเกิดมาเพื่อทำหน้าที่” ประโยคสุดคลาสสิกที่เป็นแรงผลักดันแกมบังคับให้เราทุกคนลุกขึ้นจากเตียงตอนเช้า อดทนผจญกับรถติด ก้มหน้าก้มตาเรียนหรือทำงานตามหน้าที่ กลับบ้านมาเลือกหนังในเน็ตฟลิกซ์เป็นรางวัลตอบแทนที่เราได้ทำ ‘หน้าที่’ ของเราวันนี้สำเร็จลุล่วง พร้อมที่จะเข้านอนเพื่อตื่นมาทำกิจวัตรเดิม ๆ อีกครั้งในวันรุ่งขึ้น เมื่อชีวิตทุกวันมีหน้าตาแบบเดียวกัน เป็นเรื่องธรรมดาที่คนเราจะสงสัยว่า วงจร ‘ตื่น-รถติด-ทำงาน-นอน’ ตามหน้าที่ ราวกับติดอยู่ในวงจรของการลงโทษทุกวันไม่จบสิ้น นี่น่ะหรือ คือทั้งชีวิตที่มนุษย์ต้องใช้? คำถามดังกล่าวชวนให้ผู้เขียนนึกถึงตำนานปกรณัมกรีกเรื่อง ‘ซิซีฟัส’ . ซิซีฟัสถูกเทพเจ้าสาปให้ต้องกลิ้งก้อนหินขนาดยักษ์ขึ้นไปให้ถึงยอดเขา และเมื่อเขากลิ้งหินไปจนถึงจุดสูงสุด ก้อนหินก็จะตกลงมา และซิซีฟัสก็ต้องเดินลงมากลิ้งก้อนหินก้อนนั้นกลับขึ้นไปอีกครั้ง คำสาปดังกล่าวทำให้เขาต้องทำงานหนักทั้งวันทั้งคืน ไม่ได้พักผ่อน เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่มีที่สิ้นสุด ฟังดูแล้วช่างคล้ายกับวงจรชีวิตที่มนุษย์ต้องใช้ในแต่ละวันเหลือเกิน ชีวิตที่ ‘วนลูป’ ไม่จบไม่สิ้น วันแล้ว วันเล่า ก็ไม่มีวี่แวว...