Aksorn Sara

ฉันรักสวนสาธารณะเป็นอันดับต้น ๆ เลยล่ะ  เมื่อไอแดดสัมผัสผิวกาย เมื่อลมโชยอ่อนร่ายรำมาปะทะใบหน้า เมื่อฝ่าเท้าของฉันได้ย่ำลงบนผืนหญ้า ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันมีชีวิตและลมหายใจ สวนสาธารณะเป็นพื้นที่ที่มอบความสุขแสนบริสุทธิ์และวิเศษให้ฉันเสมอ พื้นที่ที่ฉันได้ใช้ร่วมกับผู้คนที่ไม่คุ้นหน้า และได้มองความเป็นไปของชีวิตทุกชีวิต ณ ที่แห่งนั้น  . ทุกครั้งที่มีโอกาส ฉันมักชวนผู้คนรอบกายไปใช้เวลาร่วมกันในสวนสาธารณะ ฉันรักบทสนทนาที่ไม่มีที่มาที่ไปในขณะที่นั่งมองนกพิราบเดินผ่านไปมา  ฉันสัมผัสได้ว่าการได้นั่งโดยที่ถูกรายล้อมไปด้วยธรรมชาติและผู้คนแปลกหน้าผูกเราเข้าด้วยกันอย่างมหัศจรรย์ ฉันจึงบังเกิดความเชื่อมั่นอย่างลึกซึ้งว่าธรรมชาติถูกสร้างมาพร้อมกับมนต์วิเศษ เวทมนตร์ที่ทำให้ผู้คนได้ใช้ชีวิตร่วมกัน พูดคุยเรื่องเดียวกัน มองเห็นสิ่งเดียวกัน และมองเห็นกันและกัน  พื้นที่สาธารณะซึ่งเชื่อมผู้คนกับธรรมชาติเข้าด้วยกันเปรียบดังพื้นที่ที่เปี่ยมด้วยมนตราของการใช้ชีวิต  . สังคมเมืองหลวงที่ทุกอย่างดำเนินไปบนการแลกเปลี่ยนเงินตรา มักส่งผลให้ผู้คนใช้ชีวิตไปบนการคาดคะเนความคุ้มค่าในทุกย่างก้า...

  “If you can’t love yourself, how in the hell are you gonna love somebody else! Can I get amen?” – RuPaul, RuPaul’s Drag Race host . การแต่งตัวแบบแดร็ก (Drag) คือ วัฒนธรรมการแต่งตัวที่ผู้คนจะแต่งตัวตรงข้ามกับเพศสภาพของตนเอง และยิ่งใหญ่อลังการกว่าการแต่งตัวแบบปกติทั่วไป โดยการจะได้เห็นวัฒนธรรมนี้ในสังคมไทยนั้น โดยส่วนมากคงพบได้เพียงในอาชีพ ‘นางโชว์’ เท่านั้น คนทั่วไปจึงอาจจะคิดว่าแดร็กเป็นเพียงนางโชว์ที่ออกมาร้องรำทำเพลง แต่ถ้าเรามองให้ลึกลงไปในเชิงวัฒนธรรม เราก็จะพบว่า ‘แดร็กไม่ใช่เพียงแค่นางโชว์’ . อักษรสาราขอพาท่านผู้อ่านย้อนไปที่จุดเริ่มต้นของวัฒนธรรมการแต่งตัวข้ามเพศที่เป็นต้นกำเนิดของวัฒนธรรมแดร็ก วัฒนธรรมนี้มีต้นกำเนิดมาจากการแสดงละครเวทีที่เป็นผลงานของนักกวีชื่อดังอย่าง วิลเลียม เชกสเปียร์ ซึ่งในอดีตนั้น นักแสดงที่สามารถเข้าร่วมละครเวทีได้จะต้องเป็นเพศชายเท่านั้น จึงทำให้นักแสดงชายต้องแต่งตัวข้ามเพศของตนเอง ต่อมาเมื่อวัฒนธรรมการแต่งตัวข้ามเพศเพื่อความบันเทิงแพร่หลายมากขึ้น จึงทำให้วัฒนธรรมแดร็กถือกำเนิดขึ้น และเป็นที่โด่งดังเฉกเช่นในปัจจุบัน . แล้วทำไมแดร็กถึงไม่ใช่แค่นางโ...

. “อา!… ฉันจะร้องไห้!” สุนัขจิ้งจอกกล่าว “เป็นความผิดของเธอเอง ฉันไม่อยากทำให้เธอไม่สบายใจ แต่เธอเองอยากให้ฉันหัดให้เชื่อง…” “ใช่แล้ว” สุนัขจิ้งจอกกล่าว “แต่แล้วเธอกลับร้องไห้!” เจ้าชายน้อยติง “แน่ละ”  “ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่ได้อะไรเลย!” “ฉันได้สิ” สุนัขจิ้งจอกกล่าว “ก็สีของข้าวสาลีไงล่ะ” . เชื่อว่า ‘เจ้าชายน้อย’ เป็นวรรณกรรมเล่มแรก ๆ ที่หลายคนรู้จัก เมื่อครั้งได้เริ่มต้นเข้าสู่วงการนักอ่านในวัยเด็ก ด้วยชื่อเสียงของการเป็นวรรณกรรมเยาวชนชื่อดัง ประกอบกับลายเส้นของรูปวาดบนหน้าปกที่ดูน่ารัก มีสีสันพาสเทล และเมื่อได้เปิดหนังสืออ่าน หลายคนอาจได้พบกับความสนุกสนานจากการผจญภัยไปกับเจ้าชายน้อย แต่ก็มีอีกหลายคนเหมือนกันที่อาจจะไม่เข้าใจความหมายที่ผู้เขียนอย่าง อองตวน เดอ แซงเตก-ซูเปรี ( Antoine de Saint-Exupéry ) ต้องการจะสื่อออกมาผ่านเรื่องราวเหล่านี้ โดยเฉพาะบทเรียนที่สุนัขจิ้งจอกได้สอนเจ้าชายน้อยเกี่ยวกับดอกกุหลาบของเขา . ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันนะ? ทั้ง ๆ ที่ ‘เจ้าชายน้อย’ เป็นวรรณกรรมเยาวชน  แต่กลับซ่อนความหมายหลายอย่างที่ต้องใช้เวลาและประสบการณ์ในการตีความ และยากเกินกว่าจะอธิบาย...

  หากคุณต้องเลือกระหว่างตัวละครฝ่ายดีกับฝ่ายร้าย คุณจะเลือกอะไร? หากวันหนึ่งคุณต้องกลายเป็น ‘ตัวร้าย’ คุณคิดว่าอะไรคือสาเหตุ? . ในทุก ๆ เรื่องราวย่อมมีทั้งฝ่ายที่ถูกกระทำและฝ่ายที่เป็นผู้กระทำ แน่นอนว่าผู้กระทำมักจะถูกมองว่าเป็น ‘ตัวร้าย’ เสมอ… และวินาทีที่คุณถูกมองว่าเป็นตัวร้าย นั่นหมายถึงชีวิตในสังคมต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าง่ายหรือสบายอีกต่อไป เพราะ  ตัวร้าย (น.) คือบุคคลที่สังคมพร้อมประณาม เหยียบย่ำ ซ้ำเติม และทับถมให้จมดิ่ง  …อย่างไรก็ตาม  ตัวร้าย (น.) อาจจะเป็นบุคคลที่สังคมไม่เคยฉุกคิดเลยสักนิดว่าได้ตีตราและกดทับมานานแค่ไหนแล้ว . ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยใดก็ตาม ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจและสังคมยังคงอยู่คู่กับเรามาตลอด แม้จะปรารถนาอย่างแรงกล้าให้สิ่งนี้หายไป แต่เพราะ ‘คนเราเกิดมาไม่เท่ากัน’ ปัญหาความเหลื่อมล้ำจึงไม่เคยแก้ไขได้  เมื่อใดที่โอกาสของเรามีไม่เท่ากัน เมื่อใดที่เวลาของเราเริ่มไม่พร้อมกัน เมื่อใดที่การเข้าถึงทรัพยากรของเราถูกจำกัดกั้น เมื่อนั้นช่องว่างระหว่างชนชั้นจะปรากฏและกว้างออกเรื่อย ๆ สะท้อนให้เห็นถึงความเหลื่อมล้ำที่เป็นปัญหาเชิงโครงสร้างของสังคมนั...